Een elektrische gitaar is een gitaar die doorgaans geen klankkast heeft maar haar geluid uiteindelijk produceert door een luidspreker.

De trillingen van de stalen snaren worden opgepikt door elektromagnetische opnemers (elementen) die bestaan uit magneten en spoelen. De verstoringen van het magneetveld worden omgezet in elektrische stroom die via een instrumentkabel van de gitaar naar een versterker wordt geleid. Deze versterker zet het elektrische signaal uiteindelijk met een luidspreker om in hoorbaar geluid. De vorm van de gitaar is nauwelijks van belang voor de uiteindelijke klank van de gitaar maar des te meer voor het speelgemak. Hoe minder geluid van de trillende snaar wordt overgedragen op de 'body' van de gitaar, hoe langer een snaar kan blijven trillen. Dit lange doorklinken (sustain) geeft mogelijkheden die een akoestische gitaar niet heeft. Vaak is op de elektrische gitaar een vibratosysteem gemonteerd, waarmee de bespeler de toon van de gitaar kan laten vibreren door de spanning in de snaren afwisselend te verlagen en te verhogen (of omgekeerd).